Bałagan
Pojechałam do Podkowy Leśnej, aby przyjąć dom do sprzedaży. Pierwsze wrażenie undefinedz zewnątrzundefined robiła ładna, stosunkowo duża działka z sosnowym starodrzewiem. Na działce stał piękny dworek. Już na pierwszy rzut oka widać było, że budowa - rozpoczęta z ogromnym rozmachem - utknęła na pewnym etapie i tak już zostało. Dom był pokaźnych rozmiarundefinedw, ok. 500m2, wybudowany z myślą o zamieszkaniu i prowadzeniu w nim własnej działalności. Rodzina liczna, pierwotnie rodzice i piątka dzieci, tak więc pokoi było odpowiednio dużo. Moja wizyta była wcześniej zapowiedziana. Zazwyczaj, na taką okoliczność właściciele sprzątają nieruchomość, aby wywarła ona jak najlepsze wrażenie na oglądającym. W pierwszej kolejności na pośredniku, ktundefinedry ma stwierdzić, czy oczekiwania cenowe właścicieli są prawidłowe.
Był to zdecydowanie najbrudniejszy dom, jaki widziałam w mojej 32-letniej karierze zawodowej. Wszystko leżało absolutnie wszędzie. Ubrania, szmaty, buty, śmieci, puszki po napojach walały się we wszystkich pomieszczeniach, w tym rundefinedwnież i w pokojach. W kuchni już z daleka widać było piętrzącą się stertę brudnych talerzy sprzed kilku lub kilkunastu dni. Z jednej z szaf, bodajże w sypialni małżeńskiej, wysypywały się dokumenty (jakieś segregatory) i wyglądało, jakby dopiero co z niej wypadły przypominając wyglądem akordeon. Zresztą właścicielka zdziwiona była szczerze tym faktem. W sypialniach dziecięcych nie dało się praktycznie nigdzie postawić nogi. Co krok leżała kupka ubrań undefined tak jakby zdjętych wieczorem w kolejności zdejmowania, a więc z bielizną na szczycie. Co dziwne, w domu tym mieszkały same panie (matka i nastoletnie cundefinedrki), a więc moje zdumienie aż takim bałaganem było tym większe. Trudno było wybrać w miarę czyste krzesło, aby usiąść i chwilę porozmawiać. W każdym razie w tym dniu nie było możliwe, aby wykonać choćby jedno zdjęcie. Żadne pomieszczenie się do tego, po prostu nie nadawało. Poprosiłam właścicielki, aby przygotowały dom do sesji zdjęciowej. Zapytałam, ile czasu zajmie im posprzątanie i pochowanie wszystkiego. Ustaliliśmy, że pięć dni wystarczy. Po pięciu dniach pojawiamy się z fotografem iundefined ręce nam opadły. Nawet zdziwienie właścicielki segregatorami wysypującymi się z szafy na kształt harmonii było takie samo. Promowaliśmy więc głundefinedwnie zdjęcia domu z zewnątrz.
Z tej nieruchomości klienci autentycznie uciekali. Dom nigdy nie był przygotowany do prezentacji i wrażenie jakie pozostawiał było za każdym razem niekorzystne. Nie do końca wykończony, niedogrzany, zamieszkany, brudny dom, gdzie wprost na szlichcie leży dywan obok kawał tektury, a tuż obok sterta śmieci. To jest masa bardzo negatywnych komunikatundefinedw. Byłoby kompletnie inaczej, gdyby w tym samym, niewykończonym wnętrzu było, po prostu czysto i schludnie.
Po kilku miesiącach sprzedaży z ceną ofertową, odpowiadającą wartości rynkowej podobnych nieruchomości w okolicy, właściciele byli już mocno zdesperowani i zniecierpliwieni oczekiwaniem na upragnioną transakcję. Finalnie, do sprzedaży doszło przy cenie poniżej możliwości rynkowych i tylko dlatego, że zmęczeni właściciele nerwowo i natychmiast undefinedprzystaliundefined na pierwszą złożoną ofertę. Od jedynej osoby, ktundefinedra z tej nieruchomości nie undefineduciekłaundefined.
Palenie szkodzi nie tylko zdrowiu
Skontaktował się ze mną bardzo miły pan i poinformował, że zamierza sprzedać mieszkanie, w ktundefinedrym mieszka jego ojciec, a zadanie to postanowił powierzyć mojej agencji. Umundefinedwiłam się na oględziny mieszkania. Była to malutka, 19-metrowa kawalerka na warszawskich Bielanach. Budynek z lat 70-tych i czasu największych oszczędności w budowlance, ktundefinedre charakteryzowały się budowaniem wind, zatrzymujących się na pundefinedłpiętrach. Windy nie zjeżdżały na parter, ani nie dojeżdżały na ostatnie piętro, bo oszczędzano na materiałach budowlanych. Każdy mieszkaniec sprawiedliwie musiał albo wejść pundefinedł piętra do gundefinedry, albo zejść pundefinedł piętra niżej. Nie były to czasy przyjazne ani matkom z małymi dziećmi ani osobom starszym czy niepełnosprawnym. A jednak każdy posiadacz mieszkania był szczęśliwy, jeśli je miał.
I tak oto jadę obejrzeć mieszkanie, aby ustalić warunki transakcji z właścicielem. Ponieważ po latach niełaski wielkiej płyty nastały czasy flipperundefinedw i inwestycji pod wynajem, bardzo cieszy mnie fakt przyjęcia oferty poszukiwanej przez kupujących. Idę przez długi korytarz, zamknięty dodatkowo wielką, żelazną kratą. Dzięki temu przed drzwiami mieszkań stoją bezpiecznie rowery, wundefinedzki i inne rzeczy, ktundefinedre w mieszkaniach się nie mieszczą. Jeszcze przed wejściem do undefinedmojegoundefined mieszkania czuję niesamowity smrundefinedd papierosundefinedw, zupełnie jakbym stała w ogromnej popielniczce. Drzwi otwiera mi starszy pan i dopiero wewnątrz czuć, że absolutnie wszystko: meble, firanki, książki i całe mieszkanie przesiąknięte jest papierosami, a ściany, framugi drzwi i okien kompletnie żundefinedłte od dymu. Starszy pan, nałogowy palacz, chory na przewlekłą obturacyjną chorobę płuc musi sprzedać to mieszkanie, ponieważ lekarz zalecił świeże powietrze i przeprowadzkę z miasta na wieś. O chorobie płuc świadczy też butla z tlenem stojąca przy łundefinedżku. Jednak popielniczka wciąż jest pełna undefined
Po wyjściu z mieszkania, czułam że zarundefinedwno moje ubranie, jak i włosy undefined dosłownie wszystko przesiąknięte jest papierosami.
Niestety, był to też problem dla wielu zainteresowanych, ktundefinedrych w sumie przez 3 tygodnie przewinęła się masa. W sumie ponad 40 osundefinedb. I o ile lokalizacja, metraż, cena mieszkania były doskonałe, niestety wszechobecny smrundefinedd papierosundefinedw stwarzał obawę, co do tego, czy po tylu latach nasiąkania ścian, tynkundefinedw, podłogi - dymem undefined da się to skutecznie usunąć.
Mieszkanie znalazło nabywcę, jednak po cenie uwzględniającej obniżkę na koszty ozonowania, następnie skucia tynkundefinedw, zerwania klepki, glazury, wymiany okien i wszystkiego, co w mieszkaniu mogłoby wciąż uwalniać nagromadzony przez pięćdziesiąt lat dym.
Starszy pan znalazł mieszkanie na wsi. Trzymam kciuki za walkę z nałogiem!
