Karolina Polacka: Amerykańskie domy znam tylko z filmundefinedw undefined nieogrodzone, z dużym terenem zielonym od frontu i kimś, kto akurat kosi trawnik. Tak rzeczywiście jest?
Lidia Mireles: Dokładnie! Nie mamy płotundefinedw, co pamiętam, że zaskoczyło bardzo moją mamę, gdy przyleciała do nas w odwiedziny.
Jeśli chodzi o trawniki, to rzeczywiście Amerykanie są bardzo wyczuleni na ich punkcie i szczegundefinedlnie o nie dbają. Najczęściej właśnie po ścięciu trawnika widać, gdzie przebiega granica między posesjami.
Koszenie to tutaj konieczność. Gdy kupiliśmy dom, dostaliśmy od teściundefinedw w prezencie kosiarkę-traktorek. Ogromnie się przydaje.
Jak trafiłaś do USA?
To dłuższa historia - będąc studentką, wyjechałam na wakacje do USA, a konkretnie do Norwich w stanie Connecticut. Był to wyjazd w ramach programu Work undefined Travel - pracowałam w kasynie, w strefie gastronomicznej. Pracował tu także mundefinedj obecny mąż - Joseph. Spędziliśmy razem bardzo fajne trzy miesiące. Przyznaję, że nie sądziłam wtedy, że ta wakacyjna znajomość może się rozwinąć w coś poważniejszego. Jednak po moim powrocie do Polski, wciąż utrzymywaliśmy kontakt, aż do kolejnych wakacji, ktundefinedre ponownie spędziłam w Stanach, pracując w kasynie. Tym razem byłam krupierką, rozdawałam karty, głundefinedwnie blackjacka. Dla biednego studenta z Polski było to mega atrakcyjne zajęcie - zarabiało się 20 dolarundefinedw na godzinę.
Spędziliśmy z Josephem kolejne miesiące razem, jednak gdy dobiegły one końca, musieliśmy zdecydować co dalej. Gdy Joseph zapytał mnie, czy przyjadę znundefinedw do Ameryki, odparłam, że nie mam już takiej możliwości. Wtedy powiedział: w takim razie ja przyjadę do Polski.
Nie spodziewałam się tego kompletnie, ponieważ był to zupełnie odwrotny kierunek migracji. Jednak jak postanowił, tak zrobił. Zamieszkaliśmy razem, wzięliśmy ślub. Najpierw urodziła się nam jedna cundefinedreczka, potem synek. Mieszkaliśmy w Warszawie 8 lat.
Joseph szybko odnalazł się w Polsce?
Na początku przeżył szok kulturowy. Wcześniej mieszkał w domu z dużym podwundefinedrkiem. Nie był przyzwyczajony do tłumundefinedw, tramwajundefinedw, korkundefinedw.
Przede wszystkim męczyło go jednak to, że nie znając dobrze języka, nie mundefinedgł zbyt wiele w Polsce zrobić. Oczywiście sporo rozumiał i był w stanie prowadzić proste rozmowy, ale gdy np. coś się popsuło w domu czy trzeba było coś załatwić w urzędzie - musiał polegać na mnie.
Poza tym, gdy lataliśmy do USA w odwiedzimy do Jego rodzicundefinedw, widziałam, że tęskni za swoim krajem. Polską trochę się zmęczył. Ja za to byłam otwarta na zmiany. Decydując się na ślub z Amerykaninem, wiedziałam, że prędzej czy pundefinedźniej temat powrotu do Ameryki wypłynie. I szczerze mundefinedwiąc myślałam, że stanie się to dużo wcześniej (śmiech).
Zrobiliśmy więc wielkie sprzątanie undefined trzeba było część rzeczy powyrzucać, część undefined sprzedać. Stawiliśmy się na lotnisku z dwundefinedjką dziećmi, kotem i pięcioma walizkami. I wystartowaliśmy.
Sam moment przeprowadzki wybraliśmy strategicznie. Nasz synek miał wtedy zaledwie cztery miesiące i chcieliśmy skorzystać z dobrodziejstwa, jakim w Polsce jest długi urlop macierzyński. Pod tym względem polska rzeczywistość - w porundefinedwnaniu do amerykańskiej undefined jest luksusem.
W Stanach porundefinedd daje podstawę do sześciotygodniowego short-term disability [krundefinedtkoterminowa niezdolność do pracy - red.] W tym okresie można dostać wynagrodzenie z ubezpieczenia zdrowotnego, pundefinedźniej już nie. Dlatego właśnie dużo matek decyduje się na powrundefinedt do pracy już po sześciu tygodniach, bo inaczej zostają bez wynagrodzenia.
Aż ciężko mi to sobie wyobrazić. I co potem? Niania? Żłobek?
Albo kobiety zostają w domu dłużej albo oddają dziecko do żłobka undefined grupy zaczynają się już od szundefinedstego tygodnia. Rodzice przywożą maleństwa w nosidełkach i zostawiają często na długie godziny. Myślę, że to trudne dla każdej matki i nie umiem sobie tego wyobrazić, bo nasze dzieci poszły do przedszkola mając trzy latka.
Z jednej strony nie jechaliście w nieznane, bo w rodzinne strony Twojego męża. Z drugiej undefined zrezygnowałaś z pracy w Polsce i przeniosłaś się 6 tysięcy kilometrundefinedw od bliskich. Udało Wam się szybko zadomowić w nowym miejscu?
Tak naprawdę musieliśmy zaczynać tu wszystko od zera. Nie mieliśmy amerykańskiego doświadczenia zawodowego. Nie wiedziałam też czy ktokolwiek będzie patrzył na moje CV z polskim wykształceniem.
Naszym największym problemem było jednak to, że nie mieliśmy dotychczas stałego adresu w USA, używanej na bieżąco karty kredytowej czy zaciągniętych kredytundefinedw na studia undefined i przez to po prostu nie istnieliśmy w papierach.
W takim przypadku nie da się tu dostać kredytu na dom czy samochundefinedd. Z kolei żyjąc na przedmieściach, bez auta nie da się zrobić praktycznie nic. Nie można nawet dotrzeć do sklepu undefined tu w ogundefinedle nie ma chodnikundefinedw.
Na szczęście od rodzicundefinedw męża otrzymaliśmy stary samochundefinedd. Ja w międzyczasie dostałam pracę w finansach, a więc w zawodzie, co mnie bardzo ucieszyło. Przez kilka tygodni mąż odwoził mnie do biura autem undefined z całą rodziną na pokładzie. I potem undefined oczywiście znundefinedw całą rodziną - po mnie przyjeżdżał (śmiech). Po jakimś czasie - przy pomocy teściundefinedw udało nam się uzyskać kredyt i kupiliśmy drugi samochundefinedd.
Wtedy wszystko powoli zaczęło się układać. I powoli zaczęliśmy się też rozglądać za domem do kupna.
Na Zachodzie Europy, choćby w Niemczech wynajem jest bardzo popularny. Niewiele osundefinedb ma nieruchomości na własność. W Stanach jest odwrotnie?
Tak, bardzo mało osundefinedb wynajmuje tu nieruchomości undefined najczęściej tylko ci, ktundefinedrzy przyjechali tu np. na roczny kontrakt albo po prostu ludzie, ktundefinedrych nie stać na coś swojego.
W Stanach własny dom uchodzi za inwestycję życia. My też chcieliśmy mieć swundefinedj, choć ceny nie są niskie.
Dom o powierzchni 100-150 mkw. undefined można kupić za 200 tys. dolarundefinedw. A większy undefined 250 mkw. undefined za około 400 tys. dolarundefinedw. Nasz jest z segmentu middle class. Kupiliśmy go 3,5 roku i jesteśmy z niego bardzo zadowoleni. Mieszkamy w 15-tysięcznej osadzie Tolland w stanie Connecticut.
Jak urządzają się Amerykanie - samodzielnie czy z pomocą dekoratorundefinedw wnętrz?
Raczej samodzielnie undefined o ile nie jest to rezydencja z najwyższej pundefinedłki. W USA w ogundefinedle popularne jest podejście DIY [do it yourself, zrundefinedb to sam - red.] Ludzie prundefinedbują dużo rzeczy robić na własną rękę - szlifują, lakierują. Usługi kosztują sporo i jeśli można podejrzeć coś na youtubie i zastosować w praktyce, to czemu nie.
Ostatni rok był trudy dla całego świata. Jak Amerykanie radzili sobie z pandemią?
Największym problemem w okolicach marca-kwietnia zeszłego roku był brak maseczek. Brakowało ich nawet w szpitalach i ośrodkach leczniczych. W Stanach bardzo popularne są też domy spokojnej starości i w nich śmiertelność była ogromna.
W ogundefinedle z pandemią wiąże się pewna wzruszająca historia. Gdy mundefinedj mąż mieszkał w Polsce pracował jako native speaker. Tym samym zajmował się po przyjeździe do USA, tyle, że robił to on-line, a Jego uczniami były dzieci z Chin.
Gdy problem z brakiem zabezpieczeń przed COVID-19 stawał się coraz poważniejszy, niespodziewanie dostaliśmy dwie paczki z Chin. Było w nich około 300 maseczek. Dołączono też karteczkę, na ktundefinedrej ktoś łamaną angielszczyzną napisał, abyśmy o siebie dbali i byli ostrożni. Okazało się, że nadawcą przesyłek był jeden z uczniundefinedw męża. To było naprawdę wzruszające i zbiegło się w czasie z apelem o pomoc, zamieszczonym na Facebooku przez naszą koleżankę, ktundefinedra pracuje w domu spokojnej starości. Doszliśmy do wniosku, że i tak bardzo mało wychodzimy z domu, więc przekażemy te maseczki tym, ktundefinedrzy bardziej ich potrzebują. Mąż zawiundefinedzł je koleżance, zostawił pod drzwiami, zadzwonił dzwonkiem i odjechał.
Za czym tęsknisz najbardziej?
Na rodziną i przyjaciundefinedłmi. Amerykanie są dla siebie bardzo mili undefined pozdrawiają się na ulicy i pytają o samopoczucie. Ale poznać kogoś bliżej i się z nim zaprzyjaźnić jest dużo trudniej.
A polskie smakołyki?
Za nimi nie tęsknię, bo można je tu bez problemu dostać. Jest nawet niedaleko nas miejscowość New Britain, w ktundefinedrej mieszka 15 tys. Polakundefinedw. Znajduje się tam nawet dzielnica Little Poland, pełna polskich marketundefinedw. Kiedyś weszłam do jednego z nich undefined pierwsze co usłyszałam to rozmowy po polsku i muzyka disco polo (śmiech).
Kiedy wpadniesz do Polski?
Mamy zarezerwowane bilety na koniec czerwca. Jospeh zostaje w domu, a ja lecę z dziećmi na trzy tygodnie. Ma to też związek z pracą - dni urlopowych jest tu mniej niż w Polsce i przyjęło się, że dwa tygodnie wolnego ciągiem to trochę nadużycie. Dlatego tydzień będę na urlopie, potem tydzień będę pracować z Polski, a potem znundefinedw będę odpoczywać.
Zdjęcia pochodzą z archiwum prywatnego Lidii Mireles.
