Kierowca Poloneza
W zawodzie pośrednika zdarzają się naprawdę śmieszne historie, zupełnie nie do przewidzenia.
Tego dnia miało być zupełnie normalne spotkanie z klientem oferującym na sprzedaż działkę w podwarszawskim Czosnowie.
Spotkanie na skrzyżowaniu drundefinedg
Ponieważ celem spotkania było obejrzenie działki i ocena jej zbywalności, telefonicznie umundefinedwiłam się z klientem na dość charakterystycznym skrzyżowaniu, tuż za światłami w Czosnowie. Jest tam coś w rodzaju undefinedzatoczkiundefined, gdzie spokojnie można zatrzymać samochundefinedd. Poza ustaleniem dokładnej daty, godziny i miejsca spotkania, ustaliliśmy, jakim samochodem klient podjedzie, a jakim ja. Zawsze w przypadku spotkań undefinedw terenieundefined ustalam, jakiego samochodu wypatrywać. I tak było dokładnie tym razem.
O umundefinedwionej godzinie zbliżyłam się do miejsca spotkania, a tam stał już, co prawda nieco przed czasem, ale zaparkowany Polonez w kolorze bordowym. Taki, jakim miał podjechać mundefinedj klient. Mam zwyczaj wysiadać przed spotkaniem z samochodu i przywitać się, ale kierowca widząc, że podjeżdżam, otworzył okno i pomachał ręką, jakby dając znać, żebym jechała za nim. Więc pojechałam.
Jazda undefinedna ogonieundefined
Ze wstępnej opowieści, działka miała być bliżej Puszczy, a prowadzący mnie kierowca zawrundefinedcił i jechał w stronę absolutnie przeciwną. undefinedMoże zna jakiś skrundefinedtundefined undefined pomyślałam, i jechałam za nim. Ujechaliśmy, moim zdaniem stanowczo za daleko od okolicy, w ktundefinedrej miała znajdować się przedmiotowa nieruchomość i zaczęłam przez skundefinedrę czuć, że chyba coś było zdecydowanie nie tak. W pewnym momencie, kierowca zbliżył się do skrzyżowania, aby przeciąć trasę gdańską i pojechać w stronę Wisły. W tym momencie byłam już w 100% pewna, że to jakaś pomyłka, ale musiałam się upewnić.
To ja, Pani z agencji
Korzystając z chwili, że kierowca stanął na ruchliwym skrzyżowaniu, bez świateł, wysiadłam z auta i podbiegłam do bordowego Poloneza. Zapukałam w szybę, a mocno zdziwiony kierowca otworzył szybę. Na siedzeniu pasażera siedziała korpulentna pani wyglądająca na jego żonę. undefinedDzień dobryundefined undefined powiedziałam undefined undefinednazywam się Joanna Lebiedź i jestem z agencjiundefined (tu żona już okazała znaczne zdenerwowanie, więc chyba nie usłyszała z jakiej), a ja dalej ciągnęłam undefinedbyliśmy umundefinedwieni na spotkanieundefinedundefined.
Więcej powiedzieć nie zdążyłam. Żona zaczęła okładać męża torebką wykrzykując undefinedja ci dam agencję..undefined i dalej było już tylko niekulturalnie. W efekcie pan szybko zamknął szybę i odjechał.
Uświadomiłam sobie, że było już absolutnie po czasie, w ktundefinedrym powinnam być na pętli z właściwym klientem. Szczęśliwie była to już epoka telefonundefinedw komundefinedrkowych, szybciutko zadzwoniłam do klienta, ktundefinedry na mnie czekał i przeprosiłam za spundefinedźnienie.
Kolejne spotkanie na skrzyżowaniu drundefinedg
Na pętli stał bordowy Polonez, ja miałam wrażenie undefineddeja vuundefined, ale szczęśliwie, tym razem był to umundefinedwiony klient. Przywitałam się, aby potwierdzić, że to ten pan. Pojechaliśmy wspundefinedlnie obejrzeć działkę i w krundefinedtkim czasie doszło do finalizacji transakcji.
Do dzisiaj żonę okładającą Bogu ducha winnego małżonka mam przed oczami.
