Dawno temu w letni upalny wieczundefinedr oglądałem wraz z rodzicami film w TV. Było parno, duszno i burzowo. Błysk! Grzmot! Nagle dom zatrząsł się w posadach. Po potężnym uderzeniu pioruna kula plazmy oderwała się od ściany i bezszelestnie wyleciała przez otwarte okno. Byłem pod ogromnym wrażeniem. Obserwowaliśmy niezwykle rzadkie zjawisko - przelot pioruna kulistego. Myślałem, że nic bardziej ekscytującego już mnie nie spotka.
Spotkanie z nowymi klientami
Pewnego, rundefinedwnie gorącego letniego dnia pędziłem na spotkanie z nowymi klientami. Mieliśmy rozmawiać o szczegundefinedłach sprzedaży ich mieszkania, a mi letni upał skojarzył się jakoś z filmem undefinedWinnetouundefined, ktundefinedry leciał w tamten pamiętny wieczundefinedr w czarnobiałym TV.
Byłem ciekawy zarundefinedwno przedmiotu przyszłej oferty, jak i nowych klientundefinedw. Mieszkanie położone było przy jednej z niewielu brukowanych ulic, ktundefinedre jeszcze zostały w Warszawie. Wszystko zapowiadało, że może będę miał w ofercie ciekawą i niezwykle atrakcyjną nieruchomość.
W zasadzie ta część miasta była jest i będzie atrakcyjna zawsze. Inwestorzy chętnie wydają pieniądze na Starym Mieście, kupując mieszkania. Nic dziwnego, wszelkie niedogodności np. komunikacyjne i parkingowe wynagradza absolutnie niepowtarzalny klimat tego miejsca.
Są jednak undefinedplusy dodatnieundefined i undefinedplusy ujemneundefined. W zasadzie całe Stare Miasto legło w wojennych gruzach. Kamienic, ktundefinedre przetrwały nienaruszone chyba nie ma. Można tylko oceniać, ktundefinedry budynek mniej, a ktundefinedry bardziej ucierpiał. Większość odbudowano tuż po wojnie. A w socjalistycznej Polsce obowiązywały dziwne, z naszego punktu widzenia normy mieszkaniowe. Nie można było mieć zbyt wiele, a już na pewno nie za dużo. Takie podejście skutkowało nienaturalnymi podziałami. Powstawały koszmarne lokale. Pierwotny zamysł architekta, ktundefinedry projektował mieszkanie dla zamożnych mieszczan wraz ze służbą zmieniano pod dyktando nowej władzy. Dzielono mieszkania duże na małe i bardzo małe, a efekty bywały, oględnie mundefinedwiąc, rundefinedżne. Zastanawiałem się, co socjalistyczna myśl zepsuła w tym mieszkaniu.
Intuicja mnie nie zawiodła. Socjalizm przejawiał się pod postacią ogromnego korytarza, ktundefinedry miał kształt banana! Z tego też powodu i małej szerokości nie nadawał się kompletnie do zagospodarowania. Zmarnowana powierzchnia. Mieszkanie choć miało w dokumentach 50 m2 można było wyceniać wyłącznie odejmując od całości fikuśny korytarz.
Abstrahując od socjalistycznych norm, dwupokojowe mieszkanie było zmodyfikowane ponownie przez obecnego właściciela. W miejscu pomiędzy dwoma pokojami urządzono prowizoryczną kuchnię. Jeden pokundefinedj (przerobioną kuchnię) zajmowała starsza, schorowana mama pani domu, a drugi stanowił przestrzeń dla reszty rodziny. Stały tam dwa piętrowe łundefinedżka, łundefinedżeczko i jedna wersalka. Nie musiałem liczyć mieszkańcundefinedw. Cel mojej wizyty stał się oczywisty! Tym ludziom potrzeba przestrzeni. Warunki bytowania były nieznośne.
Czy będzie to opowieść o dziwnym mieszkaniu?
O, nie.
Nieruchomości nie są nawet w ułamku tak ciekawe jak ludzie.
W wejściu przywitał mnie pan Adam i piątka jego maluchundefinedw, ktundefinedre od wejścia biegały jak szalone wokundefinedł mnie. Bitwa rozgrywała się na moich oczach. Indianie gonili kowboi, a może było odwrotnie. Trudno się było zorientować.
Hałas bitewny mieszał się z dźwiękami, ktundefinedre dobiegały z pokoju starszej pani, gdzie z kolei świst powietrza wydobywający się z jej rurki do tratochomii, zagłuszały przejeżdżające po bruku samochody (okna były otwarte z powodu upału).
Żona pana Adama, pani Magda czekała na mnie w salonie-sypialni. Wyglądała na bardzo zmęczoną. Usiadłem na środku, na małym stołku jednego z dzieci. Wokundefinedł zaciekle bronili się Indianie. Pan Adam widząc moją konsternację i rozbiegane spojrzenie odegnał młodocianych agresorundefinedw do korytarza i kuchni. Walka za ścianą dalej trwała w najlepsze. Całe szczęście, że ich babcia nie należała do żadnej ze stron. Jej los mundefinedgłby być przesądzony. Zabiłoby ją bezstresowe wychowanie wnukundefinedw.
Mogliśmy sprundefinedbować porozmawiać. Kiedy pan Adam wymieniał zalety nieruchomości i opowiadał o planach na przyszłość ja myślałem, jak do tego mieszkania przyprowadzić klienta.
Chwila względnej ciszy pozwoliła mi dostrzec (siedziałem niżej), że z T-shirtu pana Adama spogląda do mnie zbolała Czarna Madonna. Pomyślałem, że chyba rozumiem jej smutekundefined Modliłem się o pokundefinedj za ścianą.
Nagle, dobiegł rozpaczliwy odgłos skalpowania. Byłem pewien, że polała się krew. Prawie podskoczyłem na taborecie. Pan Adam i Pani Magda pozostali niewzruszeni.
Kontynuowaliśmy rozmowę. Byliśmy w temacie gdzieś pomiędzy zakupem nowego, a sprzedażą tego mieszkania.
Gospodarze zachwalali lokalizację i samo mieszkanie. Ja byłem przerażony. Lokum miało kompletnie niefunkcjonalny korytarz, ktundefinedry obniżał cenę i było bardzo głośne. Bruk pod oknem, choć wygląda ciekawie bywa uciążliwy.
Odgłosy wojenne ustały. Ta niepokojąca cisza mogła być oznaką wszystkiego. Może zginęli wszyscy wojownicy? A może tylko opadli z sił?
Po chwili jednak dało się słyszeć dźwięki podobne do rozdzieranego papieru. Płacz ucichł. Brutalna wojna ewidentnie ustała.
Chwilowe zawieszenie broni natychmiast wykorzystał najmłodszy synek moich klientundefinedw Jundefinedzef. Malec zgłodniał na wojnie i postanowił uzupełnić elektrolity. Podbiegł do swojej mamy (ktundefinedra siedziała naprzeciwko mnie). Wprawnym ruchem podciągnął bluzkę do gundefinedry ukazując matczyną pierś, a następnie bez chwili zawahania na stojaka przyssał się do mlecznego bufetu i z apetytem rozpoczął konsumpcję.
Pani Magda nawet na chwilę nie przerwała dyskusji. Rozmawialiśmy wtedy o tym, że chyba lepiej sprzedawać to mieszkanie gdy będzie pusteundefined
Malec cmokał pijąc mleko, babcia za ścianą westchnęła undefinedprzez ruręundefined, samochody turkotały o bruk, dzieci (jak się okazało) rwały tapetę ze ścian, a ja myślałem o ucieczce.
Finalnie umundefinedwiliśmy się na kolejne spotkanie, ustaliliśmy, że najpierw klienci kupują mieszkanie dla siebie i dopiero, jak się wyprowadzą zaczniemy sprzedawać.
Co powinniśmy najpierw zrobić?
Dylemat czy lepiej najpierw sprzedać stare, czy najpierw kupować nowe jest typową kwestią ktundefinedra jest dyskutowana podczas sprzedaży. Niestety nie ma żadnego powtarzalnego scenariusza, jaki mundefinedgłbym nakreślić. Czasami lepiej tak, czasami inaczej. Wszystko zależy zarundefinedwno od sytuacji klientundefinedw, jak i nieruchomości, ktundefinedrą zamierzają kupić i sprzedać. W przypadku przedmiotowego mieszkania - zdecydowanie najlepszym rozwiązaniem było sprzedawać je puste. Na szczęście była taka możliwość.
Wychodząc z mieszkania zastałem w korytarzu zerwaną i postrzępioną, do wysokości jakiej dosięgły zwinne rączki wojowniczych braci tapetę, a także zrolowany dywan z pundefinedłokrągłego przedpokoju. Był zwinięty w taki sposundefinedb, że uniemożliwiał swobodne wyjście.Trzeba go było ponownie rozłożyć, w czym pomogłem panu Adamowi.
Wyszedłem na zewnątrz. Nadchodziła burza. Zagrzmiało i błysnął piorun. Pomyślałem z czym do ludzi burzo! Z jakimś nędznym piorunem? Przecież ja widziałem przed chwilą bezstresowe wychowanie!
